როცა იდიოტიზმი შენი საყაროს ერთადერთი მდგომარეობაა, როცა ხვდები რომ ჯერ კიდევ ვერ აუღე ალღო ამ ქვეყანას, მაშინვე გიჩნდება პროტესტის გრძნობა. პროტესტი შენი მიზნების, აზრების, ოცნებებისადმი.
მიდიხარ გზაში და გაინტერესეს თუ ვინ ხარ? რატომ ხარ? რატომ იღლები და რატომ არ შეგიძლია არაფერზე ინაღვნო, მაგრამ მაშინვე ადამიანური ინსტიქტი იღვიძებს და ფიქრობ, ალბათ იმიტომ რომ ვიღაცის ცხოვრება უკეთესობისკე შეცვალო, ვიღაც ან საკუთარი თავი გაახარო, მაგრამ მაშინ როდესაც უყურებ როგორი რუტინულია ეს ცხოვრება, როგორ ვკარგავთ ადამიანურ თვისებებს და ნელ-ნელა როგორ იწერება წითელ წიგნში თეთრ ფურცელზე შავი ასოებით გადაშენების პირას მყოფ ცხოველთა შორის სახელი ,,ადამიანი".
ყველაფერზე მეტად რატომაც ვერ ვპოულობ ჯერ-ჯერობით ადგილს ადამიანთა შორის არის ის რომ ჰერ კიდევ ვერ ვხვდები რომელ ფასეულობებს სცემენ ისინი პატივს, მგონია რომ ყველას დაავიწყდა ისეთი ქმედება და გრძნობა როგორიცაა სიყვარული, ალერსი, სითბო, მეგობრობა, ერთგულება, მხიარულება და ა.შ.
მე შეიძლება დღეს არ ვიცი ვინ ვიქნები მომავალში, მაგრამ შევეცდები ვიყო ადამიანი, ვიცი ეს ამ სამყაროში რთული იქნება მაგრამ მაინც შევეცდები. აქ ხომ ჩურჩულიც მოდაშია და რა ვიცი იქნებ ჩემი ,,ჩურჩულიც" ვინმემ მოდად გაიხადოს.
ყველაფერზე მეტად რატომაც ვერ ვპოულობ ჯერ-ჯერობით ადგილს ადამიანთა შორის არის ის რომ ჰერ კიდევ ვერ ვხვდები რომელ ფასეულობებს სცემენ ისინი პატივს, მგონია რომ ყველას დაავიწყდა ისეთი ქმედება და გრძნობა როგორიცაა სიყვარული, ალერსი, სითბო, მეგობრობა, ერთგულება, მხიარულება და ა.შ.
მე შეიძლება დღეს არ ვიცი ვინ ვიქნები მომავალში, მაგრამ შევეცდები ვიყო ადამიანი, ვიცი ეს ამ სამყაროში რთული იქნება მაგრამ მაინც შევეცდები. აქ ხომ ჩურჩულიც მოდაშია და რა ვიცი იქნებ ჩემი ,,ჩურჩულიც" ვინმემ მოდად გაიხადოს.
No comments:
Post a Comment